Fr
une histoire qui raconte le début et la fin, l’endroit où l’on commence en tant qu'enfant et où l’on termine une fois adulte mûr. Un spectacle sur la poésie du changement de l’être humain, sur la création de souvenirs ainsi que la peur de les perdre.

La chorégraphe Zoë Demoustier réunit deux générations sur scène : des enfants qui se trouvent au tout début de la vie, et des danseurs qui ont déjà laissé une partie de celle-ci derrière eux. Le résultat de cette rencontre est What Remains : un jeu physique et dansant entre jeunes et aînés, mettant à nu le corps intermittent.

NL
What Remains is een verhaal over beginnen en eindigen, over staan op het uiterste van een levenslijn, op het punt waar je als kind begint of waar je als oudere eindigt. De poëzie van het veranderen als mens, het maken van herinneringen en de angst om deze te verliezen.

In What Remains brengt Zoë Demoustier twee generaties samen op scène: kinderen die beginnen aan het leven en oudere dansers die het leven achter zich laten. De uitkomst van die ontmoeting is een fysiek en dansant spel tussen oud en jong dat het vergankelijke lichaam blootlegt. In een bewegingstaal waarin rollen kunnen omkeren, staan beiden krachtig in hun kwetsbaarheid. Een kind draagt zijn grootouder; een oudere danser vindt zijn kinderlijke vrijheid terug; een trui wordt aangetrokken bij de ander. Wie zorgt er voor wie ? In de gelijkenissen en de verschillen vinden ze elkaar.

Op scène staan vier ouderen, vijf kinderen en één muzikant. De kinderen zijn tussen 8 en 10 jaar en komen uit verschillende wijken in Brussel en Vlaanderen. De oude generatie bestaat uit professionele dansers. Deze dansers belichamen het vergeten lichaam, het lichaam dat niet meer zichtbaar mag zijn op een podium. Wie zijn die mensen, die vergeten groep ? Zijn zij gedwongen tot stilstand omwille van een veranderd lichaam ?